Ar-Ra'd

Ar-Ra'd
Surah
Bayanai
Bangare na	Al Kur'ani
Suna a harshen gida	الرعد
Suna a Kana	らいでん
Suna saboda	thunder (en)
Akwai nau'insa ko fassara	13. The Thunder (en) da Q31204667
Harshen aiki ko suna	Larabci
Full work available at URL (en)	quran.com…
Has characteristic (en)	Saurin Medina

Ar-Ra'd Ar-Ra'd, (Larabci: الرعد ar-ra'd), ko kuma Rãdu, ita ce sura ta 13 ta Alƙur’ani, mai ayoyi 43. Yana da Muqattat (baƙaƙen Alqur'ani) المر (Alif. Lam. Mim. Ra ko ALMR).

Aya ta 15 ta ƙunshi alamar sujada:

"Abin da ke cikin sama da abin da ke cikin ƙasa yana bauta wa ALLAH da son rai ko da ƙarfi; da inuwarsu, safe da maraice."

Wannan surah ta shafi kadaita Allah, da sako, da ranar sakamako, da azaba. Sūrah ta kewaya ne a kan wani muhimmin gadi wanda abin da yake gaskiya yana bayyana ta hanyar ƙarfi da kwanciyar hankali; abin da yake karya a bayyane yake ta hanyar rauninsa. Ayoyin sun yi kira ga mutane da kada kyalkyalin karya su rudu da ita domin babu makawa ta gushe, yayin da gaskiya ke haskakawa a fadin duniya baki daya.

Sunan surah ya fito ne daga kalmar (Ar-Ra'd) (Aradu) a cikin aya ta 13.

Q13-14

Ibn Taimiyyah a cikin aikinsa, Majmu al-Fatwa al-Kubra, ya nakalto Hadisin Marfu wanda Ali ibn abi Thalib ya ruwaito, cewa Ra’ad sunan gungun mala’iku ne wadanda suke gajimare duhu kamar makiyayi. Ali ya ci gaba da cewa, tsawa (Ra'adan Larabci: رعدان) ita ce muryoyin waɗancan mala'iku a lokacin da suke kiwon gajimare, yayin da walƙiya ke tashi (Sawa'iq Larabci: صوائق) wata na'ura ce da waɗannan mala'iku suke amfani da su wajen tarawa da kuma kiwo girgijen ruwan sama. . Al-Suyuti ya ruwaito daga Hadisin da aka ruwaito daga ibn Abbas game da mala'ikun masu walƙiya, yayin da yake yin ƙarin sharhi cewa haske mai zafi da walƙiya ya samar (Barq Larabci: برق) shi ne hasken da aka fitar daga na'urar bulala da waɗannan mala'iku suke amfani da su. Babban Mufti na Saudiyya Abd al-Aziz Bin Baz shi ma ya jagoranci ayyukan sunna na karanta Suratul Ra'ad, Ayah 13|Quran 13:13 Zubayr bn al-Awwam ne ya rawaito.

Lokacin Wahayi

Lafazin jawabai ya nuna cewa an buɗe wannan surar ne a ƙarshen lokacin Makka, lokacin da Annabi Muhammadu kuma aka saukar da shi tare da surorin Yunus, Hud, da Al-A’araf. Lokaci ya shuɗe tun da Muhammadu ya gama isar da saƙon. Makiyansa sun yi ta kulla makirce-makirce daban-daban domin su ci galaba a kansa da aikin sa, yayin da magoya bayansa suka yi tunanin cewa ta hanyar nuna wata mu'ujiza ta zahiri za a iya kawo kafirai zuwa ga hanya madaidaiciya. Surar ta ce: “Bai kamata masu bauta su karaya ba, kuma kafirai za su bayyana duk wata mu’ujiza, ko da Allah ya fitar da matattu daga kabarinsu, kuma Ya sa su yi magana.

Jigo

Ayah ta farko ta fayyace ainihin maudu’in wannan surah: “Sakon Muhammadu (tsira da amincin Allah su tabbata a gare shi) shi ne hakikanin gaskiya, duk da haka, gazawar mutane ne suke kore shi”.

Ban da wannan, surar ta kuma yi magana kan kishiyoyinsu da korafe-korafensu, da kuma masu ibada, waxanda suka kasance cikin fitintinu, kuma suka gaji. An shaida wa masu ibada cewa ta hanyar tsayuwa ba tare da natsuwa ba don neman taimakon Allah, an gyara su kuma an ɗora su da tsammani da ƙarfin zuciya. Muhimman batutuwa, Dokokin Allah, da jagororin da aka haɗa cikin rubutun jawabin za a iya karkasa su kamar haka:

1. Alqur'ani shine bayyanawar Allah.
2. Bishiyoyi da 'ya'yan itatuwa da kayan marmari na daga cikin alamomin Allah
3. Kuma Allah bã Ya canjawa ga mutãne fãce idan sun yi nufin su musanya kansu.
4. Mutanen da ba su amsa kiran Allah ba, ba za su sami ainihin hanyar tsira daga wuta ba.
5. Sanin Allah ne ke sanya natsuwa ga zukata.
6. Manzanni (Annabawa) ba su da ikon nuna wani abin mamaki na mu'ujiza sai iznin Allah.