Mutanen Gumuz

Daga Wikipedia, Insakulofidiya ta kyauta.
Mutanen Gumuz
Jimlar yawan jama'a
226,000
Addini
paganism (en) Fassara, Musulunci da Kiristanci
Kabilu masu alaƙa
Komo people (en) Fassara

Gumuz (wanda kuma ake kira Gumaz da Gumz ) ƙabila ce da ke magana da yaren Nilo-Saharan da ke zaune a yankin Benishangul-Gumuz a yammacin Habasha da kuma yankin Fazogli a Sudan . Suna jin yaren Gumuz, wanda na dangin Nilo-Saharan ne, kusan mutane 250,0000

Yare[gyara sashe | gyara masomin]

Gumuz yana magana da yaren Gumuz, wanda na dangin Nilo-Saharan ne (Bender 1979). An raba shi cikin yaruka da yawa (Ahland 2004, Unseth 1985).

Al`adu[gyara sashe | gyara masomin]

Aikin Gumuz na canza noma kuma babban abincin su shine dawa (Wallmark 1981). Ana ajiye amfanin gonakin hatsi a cikin kwalabe da aka yi wa ado da dunƙule yumbu suna kwaikwayon ƙirjin mace. Ana amfani da dawa don dafa porridge ( nga ) da kuma shan giya ( kea ). Ana yin duk girki da girki a cikin tukwane na ƙasa, waɗanda mata ke yin su. Gumuz kuma suna farautar dabbobin daji, irin su duikers da warthogs, suna tattara zuma, 'ya'yan itacen daji, saiwoyi da iri. Wadanda ke zaune a kusa da iyakar Sudan sun musulunta, wasu kuma Kiristoci ne, amma yawancin Gumuz har yanzu suna bin al'adun gargajiya. Ana kiran ruhohi da mus'a kuma ana tunanin suna zama a gidaje, rumbun ajiya, gonaki, bishiyoyi da duwatsu. Suna da kwararrun al'ada da ake kira gafea . Tunda farko duk Gumuz sun kawata jikinsu da tabo, amma wannan al'ada tana bacewa ta hanyar matsin lamba da ilimi na gwamnati. An tsara duk Gumuz a cikin dangi . Rikici tsakanin dangi ya zama ruwan dare kuma galibi ana magance su ta hanyar wata cibiyar magance rikice-rikice, da ake kira mangema ko michu dangane da yankin.[1] Kamar yadda ya kasance a cikin ' yan Uduk na Sudan, auren ya kasance ta hanyar[2][3][4]

Manazarta[gyara sashe | gyara masomin]

  1. https://www.ethnologue.com/25/language/guk/
  2. http://www.ethnologue.com/show_language.asp?code=guk
  3. "Kwafin ajiya". Archived from the original on 2008-04-03. Retrieved 2023-12-16.
  4. https://doi.org/10.1038/scientificamerican1275-84